ΓΕΨΓΡΑΥΙΑ Ε’ ΔΗΜΟΣΙΚΟΤ ΕΝΟΣΗΣΑ 3η Γεωγραφία (σελ. 123) Ας συζητήσουμε μαζί για τους σφουγγαράδες της Δωδεκανήσου. Ένα επάγγελμα επικίνδυνο, το οποίο σιγά σιγά εξαφανίζεται… Σο επάγγελμα του σφουγγαρά, που πλέον έχει σβήσει, ήταν κύρια ασχολία αρκετών...
More
ΓΕΨΓΡΑΥΙΑ Ε’ ΔΗΜΟΣΙΚΟΤ ΕΝΟΣΗΣΑ 3η Γεωγραφία (σελ. 123) Ας συζητήσουμε μαζί για τους σφουγγαράδες της Δωδεκανήσου. Ένα επάγγελμα επικίνδυνο, το οποίο σιγά σιγά εξαφανίζεται… Σο επάγγελμα του σφουγγαρά, που πλέον έχει σβήσει, ήταν κύρια ασχολία αρκετών μόνιμων κατοίκων της νησιώτικης Ελλάδας. Σα σφουγγάρια προέρχονταν κυρίως από τα νησιά της Καλύμνου, της ύμης, της Λήμνου. Η αλίευση των σφουγγαριών αρχικά γινόταν με άπνοια χωρίς καταδυτική στολή. Σα επόμενα χρόνια το «σκάφανδρο» και ο «ναργιλές» ήταν οι πιο δημοφιλείς μέθοδοι αλίευσης σφουγγαριών. Σο «σκάφανδρο» έδινε τη δυνατότητα στους δύτες να παραμένουν πολλές ώρες στο βυθό. Ο δύτης φορούσε μια στολή με χάλκινο θώρακα, κράνος σκάφανδρου και βαρίδια ώστε να καταδύεται. Ήταν δεμένος με ένα σχοινί με το οποίο επικοινωνούσε με τους βοηθούς του, που βρίσκονταν στο σκάφος και του διοχέτευαν οξυγόνο. Όταν ολοκλήρωνε το μάζεμα, κουνούσε το σχοινί και το καΐκι που τον περίμενε τον τραβούσε σιγά σιγά στην επιφάνεια. Με το που έφταναν στη στερ
Less
